Zo,

Daar zitten we dan, geboekt bij een inmiddels failliete reistoko, gevlogen met een bijna failliete Zwitserse vliegmij. Twee dagen eerder aangekomen, omdat we daarmee verzekerd waren van een vlucht richting San Francisco. Maar goed, uiteindelijk is, na 1,5 jaar voorbereiding zijn we weg en zitten we nu tussen de gekke Amerikanen in San Francisco.

San Francisco is een zeer geinige stad omgeven door water. Het milde klimaat nodigt uit om uiterst rustig de dag te slijten, hetgeen we dan ook doen. De locals werken zich een slag in de rondte om Silicon Valley uit het gapende dal te halen (wellicht helpt het om het Silicon Hill noemen),wij daarentegen hebben de hoop al opgegeven dat het ooit nog iets wordt en genieten daarom gewoon van ons bestaan. Wij vinden SF een stad die het bezoeken waard is. De stad kent verschillende wijken met een eigen karakter. Vooral de wijk Mission vonden we erg leuk. Deze wijk puilt uit van de Latijns Amerikanen. Opvallend zijn de zogeheten Murals. Dit zijn beschilderde muren en schuttingen. Als voorbeeld een linkje! Murals in San Francisco. Verder is natuurlijk de Golden Gate Bridge een paar stappen in de richting waard.

Wat vinden Amerikanen van ons? Amerikanen vinden het Great dat je hier bent, en zien Amsterdam als Weed Capital, en dat is ook Great want in San Francisco zijn we allemaal Great Liberals!

Komende week willen we zeker nog in SF blijven om dan verder te gaan richting LA; een stap dichter bij Mexico! Vanavond gaan we een les in Braziliaanse vecht/dans kunst volgen, genaamd Capuera (hoop dat we dit juist spellen). We hebben een goede medische verzekering, dus wat kan ons gebeuren.

Groeten,

Francoise en Michel
wegvanhuis@hotmail.com

De tweede week:

Hallo allemaal. Daar zijn we weer met een korte update. Inmiddels 2 weken achter de rug in San Francisco. Toeristisch-technisch is SF een stad die je in een week wel goed kan doorgronden, ook als je geen auto hebt en dus afhankelijk bent van het openbaar vervoer. Natuurlijk heb je Golden Gate, Alcatrez, Cable Cars, Lombart Street (de bekende ZigZag weg met de gezellige perkjes), Fisherman Warf (werkelijk een vreselijk stukje Toeristen-uitbuiting) en het Museum voor Moderne Kunst. Maar na een week heb je deze dingen ook wel van je 'To Do'-lijstje afgevinkt. Dus wat hebben wij dan in onze 2e week SF gedaan:

1. Een dagje Golden Gate Park bezocht. In de jaren 60 de plek van de Hippie beweging. Tegenwoordig de plek van Punk-jeugd die de 'Fuck Society' als lijfspreuk heeft. Een wisselende groep jeugd heeft gekozen om op straat te leven en hebben als doel om toch vooral zo veel mogelijk high te raken, gebruikmakend van alle mogelijke middelen. Beroep van deze groep: bedelen. Ze zijn wel de meest eerlijke bedelaars: "Hey man, you have a dollar, I need to buy me some beer man'. Onze gevleugelde term is Oprotten, maar daar verstaan zij dan weer niets van.

2. We hebben een auto geregeld en zijn met enkele mensen richting Redwoods vetrokken. Een aanrader. Alles is groot in de VS, dus ook de natuurparken. Mooie wandelingen gemaakt en in de middle of Nowhere camperen. Alles is Back to Basic en daarom natuurlijk geen stroom, alleen wat stromend water uit eenvoudige kranen. Een stukje Big Brother in de notendop. Je tent vinden na zons-ondergang is op zijn minst gezegd een uitdaging.

3. We zijn hier beland in een kleine groep mensen die zichzelf Artists noemen. Dat betekent in SF tegenwoordig veel Deejee-en. Een DJ is helemaal hip in SF, je vindt ze overal. Zo hebben we ze gezien in Dance-clubs, Restaurants, Kledingwinkels, Galeries, CDwinkels. Het wachten is op de eerste DJ bij een bushalte. In ieder geval hebben we veel 'voetjes van de vloer' beoefend.

4. Veel uitgeslapen! Ook dat is verantwoord vrije tijds beleving.

OK dat was het weer voor deze week, komende week trekken we richting LA, onze laatste rustplaats voordat we naar Mexico gaan.

Groet,

Francoise en Michel
wegvanhuis@hotmail.com

Dag allemaal,

Daar zijn we weer. Vorige week donderdag zijn we vertrokken vanuit SF richting LA. Ondanks dat iedereen het heeft afgeraden hebben we de Greyhound bus genomen, dwz het armenvervoer van de 'US under attack'!! De Greyhound is een gevaarlijke plek waar iedereen elkaar besteelt, mensen irritant in je nek hijgen en de reistijd mieters lang is. We waren dus gewaarschuwd.
Nu denk je waarschijnlijk, nu komt het.................. niet dus. De Greyhound die wij namen is aan te raden. Niets gestolen, vriendelijke mensen en de reistijd was maar 8,5 uur waarvan we er 7 geslapen hebben.

Dus nu zijn we in LA, de stad van Hollywood, Beverly Hills, stranden etc. Vreselijk grote stad, met een populatie die overeenkomt met die van Nederland. We verblijven in een prachtig apartement met uitzicht op zee, zwembad en een echte gym. We hebben daarom de Californian spirit opgepakt en doen nu veel moeite om van onze slechte conditie af te komen. Verder is er in en om de stad veel te doen en te zien. De grootste attractie was wellicht wel de aardbeving. 3.7 op de schaal van Richter. Volgens de locals een nice small one, bedankt locals.

Verder worden we een beetje gek van onderstaande uitingen:

AMERICA, home of the Free AMERICA, land of the brave WE will not forget!!! God Bless AMERICA

En wij dachten dat de Fransen erg waren. Verder merken we zeer weinig van alle terroristische dreigingen. Kranten verhalen natuurlijk wel over vanalles, onze tassen worden bij elke straathoek omgekeerd, maar werden ontploft er nog steeds niets in onze omgeving en we hebben ook nog niemand zien overlijden op straat. We blijven natuurlijk uitkijken.

Nog een puntje van mij (Michel). Ik houd wel van een goede grasmat. Je kent ze wel, die goedgemaaide, volle, dikke groene grasmatten. Mooi om te zien, heerlijk om in te liggen. LA is DE stad voor een goede grasmat, je ziet ze werkelijk overal. Heerlijk voor de luie toerist.

Goed nu gaan we stoppen. Volgende week richting Las Vegas, Grand Canyon, Death Valley etc.

Tot de volgende keer,

Francoise en Michel
wegvanhuis@hotmail.com

Dag allemaal,

Daar zijn we weer een keertje. Nog steeds in de US under attack, en gelukkig nog steeds geen enge ziektes opgelopen (we krijgen dan ook weinig post). Reeds zo'n 2 weken geleden hebben we in een week 3 natuurparken in dit land bezocht. Death Valley was als eerste aan de beurt. Het is een machtig natuurgebied waar de temperaturen overdag oplopen tot zo'n 45 graden C. Alhoewel we beide een kaal landschap voor ogen hadden, bleek de vallei bol te staan van verschillende landschappen. Hoewel de term DROOG overheerst in elke beschrijving, bevinden er zich zandduinen, canyons, bergketens, zoutvlaktes, kraters, steppes. Allemaal met de mooiste kleuren. De zon maakt er een wisselend spectakel van. Als je deze kant op komt, mis de Death Valley dan niet.

Tweede natuurpark was Las Vegas. Ondanks dat het gebied, als gevolg van de opkomende economische crisis, onderhevig is aan erosie, staan alle casino's nog fier overeind. Locale habitat laat zich vooral omschrijven als uitgebluste, oudere mensen die lijken te zijn vergroeid met een gokapparaat. Hotels zijn in een krankzinnige hoeveelheid aanwezig. Na een dag zijn we gillend weggerend uit de gekte van Las Vegas (ons geld kregen we niet terug).

Als laatste was de Grand Canyon aan de beurt. Alles is groot in Amerika, de Grand Canyon overtreft het maar weer eens. Big Bigger Biggest. Ons werd vooral gewaarschuwd er niet in te vallen. We hebben wel een stukkie naar beneden gelopen, dat gaf ons een goed gevoel van de diepte, vooral toen we weer omhoog moesten lopen.

Afgelopen week hebben een beetje rondgehangen in LA. Hier en daar wat plaatsen bezocht. Amerikaanse steden zijn over het algemeen te omschrijven als 'Zeer Lelijk'. Ze missen een mooi centrum, mooie gebouwen etc. Daarom missen de meeste steden enige vorm van sfeer. We rekenen dit de Amerikanen niet aan, ze zijn hier dan ook pas 200 jaar bezig met de vorming van hun land. Wij zijn in ieder geval klaar met 'The land of the Free' op 26 nov gaat er een bus richting Tijana, Mexico. Waarschijnlijk ook geen mooie stad, maar wel het begin van onze reis door Latijns Amerika.

Hasta la Vista,

Francoise en Michel
wegvanhuis@hotmail.com

Dag,

En toen was er Mexico............ Zo, daar hadden we niet op gerekend, wat een verschil met de US under attack! Na onze eerste passen in Mexico voelde we onszelf onder attack.

We hadden gekozen voor Tijuana als grensstad. Met de bus vanuit LA en dan lopend de grens over, dat is makkelijk. De grens tussen Mexico en de VS is echter niet te vergelijken met de goed georganiseerde grenzen die we allemaal kennen van het oude Europa. Keurig 2 kanten, paspoortje hier en daar, kofferbakje open, soms wat vreemde vragen en hups.. gaat u maar door. Nee, de grens tussen Mexico en de VS is een soort verzamelplaats van onduidelijkheid. Zoek het zelf maar uit, duidelijkheid wordt niet verschaft. Het was dus een klus om van die US visa af te komen. Verschillende mensen vertelde ons tegenstrijdige verhalen over waar de I/94 kaart in te leveren. Vervolgens over een brug lopen in de richting van een oud vervallen hek, de eerste tekenen van Mexico, toen het vervallen hek doorlopen, en op zoek naar de Mexicaanse immigratiedienst om zodoende een toeristenkaart te verkrijgen. Na 4 deuren vonden we dan eindelijk een senor met snor en een pet, die wel iets kon regelen. Toen moest er betaald worden, 4 deuren terug, stempeltje, en weer 4 deuren verder naar de senor met snor. Een glimlach was uiteindelijk voldoende om ons ervan te doen overtuigen dat we voor de komende 90 dagen vrije vogels in Mexico waren. Stukkie verder lopen weer een oud vervallen hekkie door en ja hoor MEXICO.

Na 3 uur Tijuana wilde we eigenlijk direct terug naar de VS. Waar zijn die sombreros en panchos, de vriendelijke manana mensen? We werden alleen maar genegeerd en geschoffeerd, niets dan onvriendelijkheid en onduidelijkheid. Duidelijk werd dat we zo snel mogelijk Tijuana moesten verlaten.

Tijuana is compleet verpest door het verschil tussen rijk en arm. In Tijuana zitten de mensen op een heuvel te kijken naar de andere kant van de grens. Te kijken naar het rijke VS. Rijke Amerikanen komen over de grens om goedkoop te kunnen kopen en feesten. Vreemdgenoeg wordt rijkdom en armoe hier gescheiden door een stevig stalen hek en veel geweren. Mexicanen in Tijuana haten Amerikanen en wij lijken daarop, dus dat is genoeg.

Volgende dag een busstation gevonden en weg uit Tijuana. Dame aan de balie had ons verteld dat het 6 uur rijden was met de bus naar een klein plaatsje met hotel. Na 18,5 uur waren we eindelijk gearriveerd in Loreta. Leuk dorpje, mensen al vriendelijker. nu zitten we in La Paz (Mexico) te genieten van de zon. Leuk stadje, aardige mensen, heerlijk weer. Mexico is dus toch leuk, alleen geen sombrero's en poncho's.

Adios,

Francoise en Michel
wegvanhuis@hotmail.com

Dag iedereen,

Ja we leven nog. Het heeft even geduurd, maar we zijn gewend aan het eten van Mexico! Zeer vervelend als je een vegetarier bent, de taal niet beheerst en in een land bent waar iedereen vlees eet. Je loopt dan zo'n restaurant binnen alwaar de zeer gastvrije Mexicanen je welkom heten en een menukaart voorschuiven, en dan begint de ellende. we snappen niets van de kaart, en de Mexicaan snapt ons niet. We zeggen dan wel zoiets als: 'Vegetariano' en 'No carne', maar dat gaat er niet in bij de Mexicanen. Iets op de gok nemen heeft geen zin, want er is zo'n 1% kans dat er iets vegetarisch wordt opgediend. Het heeft dan ook een tijdje geduurd voordat we onszelf konden redden in een restaurant. Nu zeggen we gewoon lachend wat we willen, en nadat we meelijwekkend zijn aangekeken door de bediende, krijgen we dan wel wat we willen: rijst, bonen en mais, of rijst, bonen en mais en als het echt een goede kaart is: rijst, bonen en mais. Dat alles wordt dan gegeten met heerlijke salsa, waarbij we dan meteen de diensten van de lokale brandweer bestellen. Maar we kunnen nu zelfs zeggen dat we nu aan de hete chili³Ò beginnen te wennen, het middelste bakje (het rode spul) wordt tegenwoordig veelvuldig geraadpleegd door ons.

We willen nog iets kwijt over de Mexicanen. We zijn zelf opgegroeid met het idee dat Mexico een eng land is vol corruptie, een land waar je moet uitkijken bij alles wat je doet. Nu hebben wij misschien geluk gehad, maar sinds onze ervaringen van de eerste week zijn we alleen maar zeer vriendelijke en gastvrije Mexicanen tegengekomen. Mexicanen spreken bijna geen Engels, maar helpen willen ze je altijd. Soms proberen ze je lachend op te lichten, maar dan zeggen we lachend: ³Ñot op¡¦terug en dan blijven we toch amigo³Ò. Echter, dat zijn slechts incidenten. Meestal doet men alle moeite om ons te helpen. Al betekent dat soms dat iemand 100 kilometer moet omrijden om ons een lift naar het hotel te geven.

Tot slot ooit gedacht dat Mexico een groot land was. Dat is een foute gedachte, Mexico is ENORM groot, zeker als je de diversiteit van het land in oogschouw neemt. We reizen nu een maand door Mexico, en we zijn pas op de helft. Volgens de oorspronkelijke reisplannen hadden we nu reeds in Cuba moeten zitten, maar dat gaat ons niet meer lukken. Echter, elke dag zien we weer nieuwe dingen en ontmoeten we nieuwe mensen.

Kortom, we beginnen van Mexico te houden.

Hasta Luego,

Francoise en Michel
wegvanhuis@hotmail.com

Hallo,

Afgelopen 8 weken hebben we 4 landen bezocht, Mexico, Cuba, Belize en dan nu Guatemala. Veel landen in een korte tijd, veel indrukken.

Eerst nog even wat maya tempels afgeweest in Yucatan. Dat was wel spectaculair, alhoewel op een gegeven moment de tempels (en de bezoekende Amerikanen) je neus uitkomen.

Cuba was een bijzondere ervaring. Het land wordt al 40 jaar getreiterd door de USA, ten gunste van de ouwe baas Fidel Castro die elke dag opnieuw de imperialistische dreiging als een terminaal bedreiging verkoopt aan het cubaanse volk . De enige die zwaar last hebben van alle politieke onzin is het Cubaanse volk. Het is een vreselijk arm volk, goed opgevoed binnen de communistische censuur.

Als toeristisch uitje is Cuba absoluut de moeite waard. Het eiland heeft voor elk type toerist wel iets in petto. De zonaanbidders kunnen heerlijk politiek fout op het prachtige strand gaan liggen voor hun staatshotel en hun geld doneren aan het Cubaanse regime (Cubaanse staat heeft de complete regie in handen van de toeristen industrie. Enige jaren geleden heeft de Cubaanse staat een toeristen industrie opgezet om zodoende deviezen binnen te krijgen, dit ter compensatie voor het wegvallen van de russische steun na het vallen van de muur.) Cultuur-snuivers kunnen helemaal los gaan op de historie van het land en verblijven en eten bij 'de cubaan thuis'. Wij hebben ons voor het gemak maar even in de laatste categorie ingedeeld.

Geslapen bij cubanen thuis, gegeten bij cubanen thuis. Het kan allemaal sinds de cubanen mondjesmaat en tegen vreselijk hoge belasting tarieven private ondernemingen mogen starten. Cubanen zijn de hele dag op jacht naar dollars. De economische situatie is moeilijk in twee regels uit te leggen, maar om iets redelijks te kunnen kopen moet je in Cuba met Dollars betalen (dat geldt voor toeristen en cubanen), in de andere Peso economie kan je weinig kopen en is voor een groot deel niet toegankelijk voor toeristen. En raad eens wie de dollars in handen hebben, jawel de toeristen.

Als toerist ben je opgejaagd wild. De hele dag wordt je in Cuba aangesproken door Cubanen. 'He Amigo, where are you from', de typische begindeun van een verkooppraatje. De eerste paar keer denk je nog, 'wat een vriendelijke mensen, ze zijn geinteresseerd in ons', uiteindelijk kom je erachter dat het maar gaat om een ding, je dollars. Rondlopen in het oude centrum van Havana (stad doet aan als een volledig uitgewoonde, maar prachtige studentenwoning) betekent constant het afslaan van diverse aanbieders van sigaren, hotels, restaurants, prostituees, rondleidingen. Alles wordt je aangeboden. Je wordt stratenlang achtervolgt door dat leipe volk. Je hebt bijna geen tijd om rond te kijken. Zodra je 2 seconden stil staat krijg je weer een cubaan op je af om iets aan te bieden. Ga niet op een bankje zitten of er komen weer twee oude lummels met gitaren op je af om een serenade te zingen. Een dag Havana en je bent blij dat je er weer weg mag.

Bovenstaande wil niet zeggen dat we niet genoten hebben in Cuba. Het was een heerlijke en interessante tijd. Het is iedereen aan te raden om er naartoe te gaan om het land te zien en de mensen te ontmoeten. Openbaar vervoer is ook heel makkelijk. In de meeste grote steden rijden oude NZH bussen rond, vaak nog met op de voorkant de laatst gereden dienstrit in Nederland. Zo kan je vanuit Havana eenvoudig de bus nemen naar Leimuiden en Hypolitushoef en is het in Trinidad heel makkelijk om in Amstelveen te komen.

Nu zitten we in Belize (oud kolonie van Engeland). Geinig landje aan de caribische zee met zo'n 300.000 inwoners. Voor de kust liggen vele kleine eilandjes waar reggea nog volledig levend is. Yee Mon, I jammin.

Groet,

Francoise en Michel
wegvanhuis@hotmail.com

Hallo,

Zijn we weer. Een korte en prettige week in Belize verbleven. Vervolgens doorgereisd naar het buurland Guatemala. Merendeel van de bevolking bestaat uit, in traditionele kleding gestoken, indianen, vaak niet langer dan 1,50 meter. Je zou ze bijna allemaal een ijsje geven, zo schattig lijken ze. Althans tot het moment dat je gaat onderhandelen over dat mooie kleedje wat ze aanbieden op een van de vele markten die het land rijk is. Bikkelhard zijn ze. 500 jaar onderdrukking door de Spanjaarden roept klaarblijkelijk om represailles, de toeristen zijn de spreekwoordelijke lul. Alles is mooi op die markten, maar de prijzen zijn vaak hoger dan 10 op elkaar gestapelde indianen. En als ze je niet kunnen afzetten op een van de markten dan wordt het wel geprobeerd in een restaurant, hotel, bus of museum. We zijn inmiddels behoorlijk op de hoogte van de verschillende trucjes, met grote regelmaat worden we echter nog verrast.

Dan het volgende. Nederland heeft pretparken, Guatemala heeft de bus. Het 'openbaar' vervoer in het land geschiedt met behulp van opgelapte Amerikaanse schoolbussen. Deze bont geschilderde kippenbussen mogen officieel 48 personen vervoeren, echter, met wat passen en meten stopt een bijrijder toch al gauw 151 passagiers in de bus. Met de varkens, kippen en kalkoenen op het dak ga je vervolgens het avontuur tegemoet.

Dag schatjes,

We zitten nog steeds vast tussen de Latinootjes en de Latinaatjes, reeds een half jaar onderweg en nog steeds geen fatsoenlijk woord spaans gesproken.

Sinds de laatste mail hebben we de landen Honduras en Nicaragua bezocht. Inmiddels hebben we Costa Rica bereikt en bekeken. Costa Rica is het rijkste land van Midden Amerika. Eerlijk gezegd was het wel een verademing om in het 'rijke' Costa Rica aan te komen. Alle faciliteiten weer aanwezig en de boel ziet er netjes en opgeruimd uit. De armoede van de andere landen werkte zwaar in op ons gemoed, de ongelijkheid in de wereld is onvoorstelbaar groot. En dan loop je daar als rijke toerist met je dure rugzak op. Vooral in Honduras en Nicaragua is de armoede enorm. De afgelopen jaren zijn deze landen ook nog eens getroffen door zware natuurrampen, de gevolgen daarvan zijn tot op de dag van vandaag goed zichtbaar. Geld om zaken op te ruimen is veelal niet aanwezig.

Costa Rica heeft in tegenstelling tot de andere landen weinig cultuur te bieden. Geen Maya heeft het in zijn-haar kop gehaald om er een tempel neer te zetten, daarnaast hebben verscheidene aardbevingen vrijwel de gehele Spaanse erfenis keurig laten instorten. Natuur is daarentegen overweldigend. Voor de natuurliefhebber is Costa Rica daarom een ideaal land om te bezoeken. Morgen gaan de bus richting Panama, we zijn benieuwd.

Tot nu toe hebben we 9 keer een grens gepasseerd. Een grens passeren is hier een evenement op zich. In Europa hebben de douaniers het al lang opgegeven, In Latijns-Amerika maakt men er echter nog steeds een evenement van. Kernbegrippen zijn Onduidelijkheid, Ongemak, Ongelofelijk, Ongewenst en Onzin, ofwel de vijf O-tjes.

De grens tussen de VS en Mexico hadden we al eerder besproken, scoorde vooral hoog op de factor Onduidelijkheid. Een senor met snor die pas na veel zoeken te vinden is in een afgekloven kamertje, een bagage check dat meer op een marktkraampje lijkt.

Mexico-Cuba was ook een beleving opzich, vooral de Oostduitse douane hokjes bij de grens. De typische 'ik speel de klootzak' douanier kijkt je aan en vraagt wat je komt doen. Een antwoord zou kunnen zijn; 'ik kom gebruik maken van uw toilet', maar dat is vast niet wat hij verwacht, je geeft dus maar het eenvoudige antwoord; 'visit your country as a tourist'. Na wat gerommel met je paspoort en enkele keren boos kijken gaat dan uiteindelijk de zoemer af en mag je het deurtje door (we kregen geeneens een stempeltje in onze paspoorten). En ha! daar is de bagage check, open die rugzakken en helemaal leeg!!! Factor Ongewenst vonden wij formidabel hoog.

Dan een voorbeeld van Ongelofelijk. Je komt met de bus aan bij de grens van Honduras-Nicaragua. Paspoorten worden opgehaald door de bijrijder en er moet grof betaald worden. De bijrijder verdwijnt en een uur later komen de paspoorten weer omhoogdrijven, keurig met een exit-stempeltje van Honduras, de bijrijder is inmiddels verdwenen en, zo blijkt later, er met de poet vandoor. De tarieven die hij rekende voor de grensovergang bleken enigszins aan de hoge kant. Een douanier hebben wij nooit gezien, paspoorten hoeven klaarblijkelijk niet persoonlijk te worden overhandigd aan de beambte, hij kan zonder de persoon in kwestie zijn werk uitstekend verrichten.

En dan nu een combi-voobeeld van Onzin en Ongemak. Aan de Costa Ricaanse kant van de Nicaragua-Costa Rica hebben ze de Jomanda-douanier in dienst. Na een zeer ongemakkelijke 3 uur wachten in de hitte, moeten opeens alle koffers, rugzakken en tassen uit de bus op de lange tafel worden gelegd. Vervolgens komt de Jomanda-douanier aangestapt. Iedereen maakt een diepe buiging, een oude vrouw wordt hysterisch en geneest ter plekke van haar reuma. Onder de aanwezigheid van de Jomanda-douanier blijkt alles mogelijk. Vervolgens wrijft hij stevig in zijn handen en begint de aura van elke tas af te tasten. We beginnen allemaal te zingen. Nee, niets hoeft worden opengemaakt, Drugs en wapens geven absoluut een verstoring in het aura van de tas, dat voelt hij direct. Iedereen kijkt vol ongeloof, wat fantastisch! Gelukkig, hij vindt niets!!!!! We mogen de tassen in de bus terugleggen en we zijn vrij om Costa Rica binnen te trekken.

We zijn inmiddels grenzeloos geworden, maar elke keer is het toch weer een beleving op zich. De tarieven die de douaniers vragen voor hun diensten zijn onderheving aan corruptie (met uitzondering van Cuba) en lijken persoonsgebonden. Maar tja, ze geven er dan ook wel een showtje voor weg. Vanavond moeten we de grens Costa Rica-Panama passeren, volgens de informatie is het gratis. We zijn benieuwd wat we moeten betalen. Een hoeraatje voor alle douaniers in Latijns Amerika!

Gaan jullie groeten maaaannnn,

Francoise en Michel
wegvanhuis@hotmail.com

Nou, nou,

Onze mat hebben wij op dit moment hangen in Ecuador, en wel in het plaatsje Vilcabamba. Dit nietige plaatsje staat bekend om zijn eeuwig levende inwoners. Het gerucht gaat dat de oudste inwoner 129 jaar is, en er lopen nog 10tallen andere oude knarren rond met een dergelijke leeftijd. Naar ons gevoel zijn wij er, na 4 dagen hangen in de mat, ook een stuk jonger op geworden. In Vilcabamba gebeurd namelijk helemaal niets, is het uitzicht schitterend en het eten overvloedig en goed. Rusten is de enige activiteit aldaar.

Deze rust was ook nodig. Vanuit Bolivia hadden we een lastige bacterie over de Peruaanse grens gesmokkeld die Michel gedurende een ruime 2 weken het leven zuur maakte. Nu vonden we Bolivia werkelijk een fantastisch land en viel Peru al vanaf de eerste steen tegen, een dergelijke bacterie kan het reis-leven echter tot een complete hel omvormen. We gaan niet in details, maar tussen de grensovergang Bolivia-Peru en Lima is elk toilet nauwkeurig geinspecteerd. De ellende werd alsmaar groter en als gevolg was Lima bijna de eindbestemming van onze reis geworden. Gelukkig vonden we na enkele consulten een dokter die uiteindelijk de goede medicijnen voorschreef, binnen 2 dagen begon de veldslag in de buik de goede richting op te gaan en was een verder verloop van onze reis gegarandeerd.

Peru viel dus tegen, yep! Wellicht omdat Bolivia zo prachtig was, wellicht omdat allerlei gillende reisboeken het land beroerd hoog ophemelen, of misschien omdat we besloten hadden het hoogtepunt van het land, de stad Cuzco met haar Machu Picchu, niet op te nemen in onze route. Vooral dit laatste werd door de gemiddelde Peruaan met ongeloof aangehoord. Niet naar Cuzco gaan? Dat is erger dan vloeken in de kerk, dat doe je niet, achterlijke Gringos!! Elke Gringo (verzamelnaam voor alle Westerse toeristen) moet naar Cuzco gaan want daar gaan ze allemaal naartoe, tevens is Cuzco de ultieme plek om een Gringo op te lichten. Wij hadden echter al een Inca trail gelopen in Bolivia, daarnaast hadden we een tempel overkill in Mexico en Guatemala opgelopen, genoeg redenen volgens ons om Machu Picchu over te slaan.

Wij hebben dus langs de kust van Peru onze reis vervolgd richting Ecuador. Deze kust bestaat uit niets anders dan woestijn met hier en daar een tempeltje. Om het goed te maken met de Peruanen hebben we nog wel een bezoek gebracht aan de zogeheten Nasca-lijnen. U kent ze wel, die geweldig grote afbeeldingen die in de woestijn bodem zijn aangebracht door het oude Nasca volk. Tot op heden weet men nog steeds niet waarom men al die moeite gedaan heeft Na ons bezoek moeten ook wij het antwoord verschuldigd blijven. Misschien zijn ze aangelegd omdat men in die tijd al wist dat er vele eeuwen later allerlei Gringo's met kleine vliegtuigjes boven de woestijn gingen vliegen. Dat moet dan wel een volkje met visie geweest zijn.

Laten we nog even snel ingaan op de term Gringo's. Het woord Gringo is ontstaan tijdens de Amerikaans-Mexicaanse oorlog in de 19e eeuw en is een verbastering van de Mexicaanse term 'Greens go home', het green slaat hierbij op de kleur van de Amerikaanse uniformen. Sindsdien wordt elke blanke kop bestempeld als Gringo, niet zo aardig vinden we zelf.

Wij Gringo's vinden namelijk dat er wel degelijk onderscheid is tussen de verschillende landengroepen en dat je ons als gevolg niet op een grote hoop mag gooien. Tijdens onze reis door Latijns Amerika zijn we mensen van vele nationaliteiten tegengekomen. Enkele landen leveren naar ratio veel meer toeristen af als andere landen, dit zijn de Amerikanen, de Duitsers, de Israeliers, de Engelsen en de Nederlanders. Hoe kijkt men nu onderling naar elkaar.

Als eerste de Amerikanen. Daar kunnen we kort over zijn, Amerikanen worden als domme mensen met teveel geld beschouwd. Waar de Amerikanen zich ophouden zie je weinig Europeanen. De prijzen worden namelijk geweldig opgestuwd door de 'alles betalende' Amerikanen, daar houden de zuinige Europeanen niet van. Gelukkig beperken de Amerikanen zich hoofdzakelijk tot Midden Amerika. De reizende Amerikanen vinden zichzelf wel veel beter dan de thuisblijvende kortzichtige Bush-Amerikanen, en daar zit natuurlijk wel een klein beetje wat in. Ons advies is daarbij wel: haal die eeuwige kauwgom eens uit je mond, probeer Spaans te spreken zonder teveel Texas-accent en luister eens een keertje als iemand tegen je praat.

De Duitsers! Wij kunnen nu volmondig zeggen, Nederlanders en Duitsers lijken meer op elkaar dan Nederlanders zouden willen toegeven. De voorkeuren die Duitsers hebben bij de keuze van steden, hotels en tours komen zonder uitzondering overeen met die van Nederlanders. Waar Duitsers echter wel moeite mee blijven hebben is de Latijns Amerikaanse perceptie van Tijd. Hier wordt tijd immers alleen maar bij benadering gebruikt. Menigmaal hebben we een tandenknarsende Duitser zien staan wachten op een bus die niet op tijd kwam opdagen. SCHEISE!!!! Mocht je een Duitser zien rondlopen met afgesleten tanden dan is hij of zij vast op vakantie in Latijns Amerika geweest.

Je hebt 2 categorieen reizende Israeliers, zij die in grote groepen reizen (dit is ongeveer 95%), of zij die met maximaal 2 personen samen reizen. Betreffende deze laatste categorie, aardige mensen, niets mis mee. Die andere 95% zijn echter de meest gehate groep reizigers in Zuid Amerika. Luidruchtig, arrogant en a-sociaal zijn slechts enkele van de beschrijvingen die de ronde doen. Iedere reiziger probeert de groepen Israeliers te vermijden, en dat is opzich niet zo moeilijk. Israeliers reizen namelijk allemaal naar exact dezelfde attracties, slapen allemaal in exact dezelfde hotels en boeken hun reizen bij exact dezelfde reisbureaus. Een hotel dat 'gezegend' is op de reissite voor Isrealiers te staan weet bij voorbaat dat hij niet meer hoeft te rekenen op een reiziger van een andere nationaliteit.

Dan de Engelsen. Zuipen, zuipen en zuipen, alles wat alcohol houdend is wordt door de Engelsen genuttigd, en dat op elk moment van de dag. Verder vriendelijk enz..

Tot slot Nederlanders. Iedereen verbaast zich erover, hoe komt het dat Nederlanders overal ter wereld aanwezig zijn. Het is toch maar een klein landje? Moeten jullie niet werken? "Ja binnenkort gaan we wel weer werken, al moeten we dan eerst onze grenzen gaan sluiten. Tot die tijd blijven we allemaal op reis gaan en laten we een klein jongetje achter die de dijken in de gaten houdt. Mocht er en dijk doorbreken stopt hij gewoon zijn vinger in de dijk en belt ie met zijn mobieltje de Nederlandse belboom af. Vervolgens komen we dan allemaal terug om het euvel te verhelpen". "En hebben jullie dan geen regering die de boel draaiende moet houden?". "We hadden eerst wel een regering. Maar hij wilde niet gaan reizen in het buitenland omdat ie nogal bang was van de buitenlanders. We hebben hem dus doodgeschoten en sindsdien hebben we geen regering meer."

Tot slot, op 27 juni vertrekt er vanuit Quito een vliegtuig met aan boord in ieder geval twee Nederlanders. Deze Nederlanders gaan de trouwerij bijwonen van een familielid. Daarnaast zal met deze vliegreis afscheid worden genomen van Latijns Amerika. We hebben het tot zover voldoende beleefd. Plannen staan in de steigers om na de trouwerij door te reizen naar Azie. Dit zijn echter tot op heden niet meer dan plannen. Eerst even op adem komen in het prima landje dat Nederland heet.

Groeten en kusjes,

Francoise en Michel
wegvanhuis@hotmail.com

Hoi,

Als twee sprakeloze analfabeten laveren we onszelf op dit moment door de hoofdstad der Chinezen, jawel Peking. Ja, dat is even een heel ander verhaal dan Latijns Amerika. voor degene die nog niet op de hoogte waren, ook wij hebben nu de grote sprong voorwaarts gemaakt. De komende paar maanden gaan we een stukkie Azie bereizen. We zijn inmiddels al 2 weken in Beijing en nergens een internet cafe te vinden in dit land. Er zijn er zo'n 8000 gesloten de afgelopen maanden, een brandje bij eentje was de oorzaak. Overheid heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om de cafe's te sluiten, levensgevaarlijk natuurlijk dat internet, stel dat de mensen er kennis mee opdoen, dat kan natuurlijk niet.

Praten doen we niet met de Chinezen, dat is onmogelijk met die taal en de schrijfwijze. Trots hadden we vanuit Nederland een taalgidsje Nederlands / Chinees meegenomen, we dachten het daarmee wel te redden. FORGET IT!!!!!! De taal is nogal onnatuurlijk voor ons, Chinezen werken met klemtonen en geven daarmee aan sommige woorden wel 5 totaal verchillende betekenissen. Eens hadden we het Chinese woord voor tot ziens uit ons hoofd geleerd. Dat mocht niet baten, we werden naar het toilet verwezen. Onze uitspraak van het woordje bedankt in het Chinees doet de Chinees verwonderd opkijken. We hebben inmiddels het woord sorry maar uit ons hoofd geleerd, voor het geval dat. We durven het alleen nog niet te gebruiken. Het enige communicatie middel wat ons rest is een spelletje Hints spelen.

Elke keer weer staan we te Hintsen met de Chinezen. Nou, dat is niet makkelijk met zo'n Chinees. Ten eerste staat een Chinees volgens ons gewoon een karakter uit te beelden, en dat heeft voor ons geen zin, ten tweede een Chinees heeft een nogal andere gezichtsuitdrukking die voor ons onpeilbaar is. Er valt werkelijk niets van af te lezen van die gezichten. Agressie tonen is totaal 'not done' hier, dat heet gezichtsverlies en daar rust een grote schaamte op. Om dat op te lossen hebben de Chinezen lachjes. Zo heb je de lach-lach, de uitlach, de toe-lach, de boos-lach, de ik-voel-me-niet-helemaal-niet-zo-comfortabel-met-de-huidige-situatie-lach enzovoorts, enzovoorts. Echter, voor ons blijft elke lach ook niet te peilen.

Tot slot voor nu even de stokjes. Daar krijg je een muis-arm van. Voor de Chinezen de normaalste zaak van de wereld. Eten wordt meestal opgediend in hapklare brokjes, dus dat is makkelijk eten. Voor ons nog niet. Onze eerste paar maaltijden waren te vergelijken met een baby die je een bord pap geeft, met dit verschil dat bij ons het eten nog net niet aan de muur zat. Maar toen ........ toen kreeg de Chinese familie aan het tafeltje naast ons een grote boeren omelet voorgeschoteld, ONVERSNEDEN!!! Ha! ga daar maar aanstaan met die stokjes, dat lukt dus niet heh, dat wordt scheuren en knoeien. Daarom hebben wij Westerlingen eeuwen geleden mes en vork uitgevonden. Misschien een tip voor de toekomst?!

Goed, we gaan nu weer even verder. Morgen treinen we verder in dit inmense land, reis van 15 uur en een paar centimeter opgeschoten in dit land. Overigens, kleine steden hebben hier al gauw 2 miljoen inwoners, er zijn dus echt veel Chinezen.

Vriendelijke groeten,

Francoise en Michel
wegvanhuis@hotmail.com

Hallo,

We hebben een writersblock. China is nogal pfffffffff en ohhhhhhh en grrrrrrrrr en uhhhh!?!. Maar hoe je dat nu in een redelijke mail kan uitleggen? We laten het dus voor nu maar hierbij. We leven nog en hebben een zeer goede tijd in het leipe China van de Chinezen door de Chinezen. Het water staat hun aan de lippen, gelukkig zitten wij hoog en droog.

Ping Pong,

Francoise en Michel
wegvanhuis@hotmail.com

Zo, we hebben de 1,3 miljard inwoners van China dan toch eindelijk achter ons gelaten. Het heeft 7 weken mogen duren, maar toen liep zo'n beetje onze visa af en moesten we maar eens verder trekken richting Vietnam. Wat je in 7 weken in China kan zien staat in schril contrast met wat je in China kunt zien als je ongelimiteerd de tijd hebt. De grootte van het land valt pas echt op als je na 41 uur reizen uit de trein stapt en erachter komt dat je nog geen donder bent opgeschoten. De landkaart laat lachend zien dat je slechts 1 stad naar rechts bent opgeschoten. Natuurlijk hadden we ook de sneltrein kunnen nemen, maar die optie was ons niet mede-gedeeld door de betreffende spoorweg-beamte, de corrupte trut.

Vorige mail noemde we het een writersblock, maar eigenlijk is er teveel te schrijven over onze ervaringen in China om het allemaal bondig in een mail te vatten. We kunnen wel een poging doen, maar waarschijnlijk wordt de mail dan, zoals dat gaat, half 'af-ge-scrolled' en vervolgens naar de Trashcan 'weg-ge-deleted'. We hadden natuurlijk veel vaker kunnen mailen, maar dat is niet zo makkelijk in China en daarnaast hadden we moeie vingers gekregen van al dat eten met stokjes.

Ons beste advies betreffende China, ga er snel naartoe als je er geinteresseerd in bent. China verandert met de seconde. Er wordt op dit moment 24 uur per dag, 7 dagen per week gewerkt aan een nieuw Modern China, al het oude moet daarmee verdwijnen. Chinezen stellen nieuw over het algemeen gelijk aan vooruitgang. Het Chinese nieuw ziet er in onze ogen niet uit, witbetegelde gebouwen met blauwe ramen, je ziet het overal. Goude tijden voor de Chinese witte tegelmaker. vaak zie je oud nog naast nieuw staan, en je vraagt je af welke schoonheidscommissie in China aan het werk is. Ga dus snel voordat de Chinezen al het mooie oude hebben vervangen met de witte tegel.

China probeert in een monsterlijk korte periode een eeuw van politieke ellende goed te maken door de economische voorspoed als een zeepbel op te blazen. Sommige denken dat deze bel sterk genoeg is om China een politieke en economische wereldmacht te maken, andere zien het over niet al te lange tijd uit elkaar spatten. Als je het nieuwe in China aanschouwt dan zie je dat veel nieuw leeg staat. Echter, de ontwikkelingsmotor in Beijing, Shanghai, Hong Kong en enkele andere steden draaien op volle toeren en lijken tot zover een succesverhaal te zijn. Ga je echter op bezoek bij de 1 miljard arme tot zeer arme Chinezen vraag je je af of de economische voorspoed van enkele grote steden ooit wel in hun bereik komt. Tot op heden wordt deze bevolkingsgroep vooral gebruikt als olie om de economische motor te smeren.

Goed, we zitten op dit moment in Vietnam, een vakantieland met een enorme potentie. Iedereen rijdt op een scooter, wij dus ook en dat bevalt goed. Vietnam is na China wel erg relaxed om in te reizen en de stranden zijn goed ........... HA!

Tot later,

Francoise en Michel
wegvanhuis@hotmail.com

Landgenoten,

We hebben het lang genoeg moeten aanzien. Er is een foute regering geinstalleerd, de economie zakt als een pudding in elkaar, er overlijdt spontaan een prins, ja het was tijd om naar huis terug te komen. Dus we zijn er weer, we bieden onze hulp aan, waar kunnen we beginnen?

Na het mooie en vriendelijke Vietnam was ons volgende reisdoel Cambodja. Het land met een onzuiver verleden. Tot 1999 was het land eigenlijk een negatief reis(t)advies waard. Wapens mocht je er niet naartoe importeren, die hadden ze al genoeg. Dat gold ook voor de armoede en politieke instabiliteit, meer dan evenredig aanwezig. Als gevolg werd er regelmatig geschoten en beroofd, en was de politieke situatie niet altijd even helder. Mocht je die factoren weten te ontwijken, kon je nog altijd op een landmijn gaan staan.

De situatie is echter veranderd, sinds het nieuwe millennium kan er weer, met een enigszins gerust hart, gereisd worden door Cambodja. Het land lijkt zijn politieke stabiliteit in ieder geval tijdelijk hervonden te hebben. Hier en daar zijn delen van het land veilig verklaart voor buitenlanders. Dat is belangrijk voor de toerist, want hoe gek het in onze oren ook klonk, Cambodja is in het bezit van een authentiek wereldwonder, Angkor. Pracht en praal van eeuwenoude Khmer tempels, dat is natuurlijk het bezoeken waard. Daarnaast biedt de hoofdstad Phnom Penh een vreemde mix van oude franse koloniale architectuur, prachtige Cambodjaanse architectuur en afgrijselijke overblijfselen uit de tijd van de Rode Khmer. Toch hou je in Cambodja het gevoel dat de stabiliteit wel eens van tijdelijke aard kan zijn. De Rode Khmer is, alhoewel niet actief, nog volop aanwezig in het land en de Cambodjaanse man staat helaas ook om zijn agressiviteit bekend. Laten we hopen dat dit land zijn stabiliteit weet te behouden.

Reizen in Cambodja doe je overwegend via de waterwegen. Jezelf laten vervoeren over de lokale wegen is vragen om een enorme bak ellende. Als de weg al toegankelijk is, dan is ie mild gezegd niet vriendelijk voor de billetjes. Ook tijdtechnisch moet je nogal wat ruimte inbouwen in je schema. Als voorbeeld, de weg richting Thailand was behoorlijk aangetast als gevolg van de hoge waterstand. De busrit van ongeveer 3 uur zou op zijn minst 20 uur gaan duren en zou tevens de volgende extra onderdelen bevatten; varen, modderwaden, busoverstappen, mogelijk aangevuld met zwemmen. En dat allemaal over een weg vol gaten. Wij mietjes hebben toen maar gekozen voor het vliegtuig. Onze reisbatterij was al tot een kritisch niveau gedaald, een extra avontuur zat er wat ons betreft niet meer in. Daarnaast was Michel net aan het herstellen van een ontstoken wond op mijn voet welke op dat moment geen vuiligheid duldde (prima excuus).

En daar stonden we dan op de luchthaven van Bangkok. Nog 4 weken Thailand en dan zouden we naar huis gaan. Onze reisbatterij was echter geheel leeg geraakt na een jaar van indrukken opdoen, hotels kiezen, busritten doorstaan, nooit afwassen, reisgidsen doorspitten, bekvechten met oplichters, verhalen vertellen aan lotgenoten, proberen vreemde talen te verstaan en rekeningen controleren. In Cambodja hadden we onszelf een week rust toegediend, hopende dat de batterij voor nog tenminste 4 weken kon worden bijgeladen, het mocht niet baten. De vriendelijke (en enigszins oplichtende) dame van British Airways had nog een plekje voor ons in het eerstvolgende vliegtuig richting Nederland, we konden geen nee tegen haar zeggen, Fuck Thailand, Hoezee Nederland!!

Enige opvallende zaken bij terugkomst in Nederland: